15.10.13

2 ώρες πίσω

"Σενιόρα;"

Καμία απάντηση...

"Σενιόρα!" 

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω το μπράτσο της αεροσυνοδού μπροστά μου, να αρπάζει το δίσκο με τον καφέ και τα απομεινάρια.
"We have to take this. We are ready for landing."
"Εsta bem, της λέω. Obrigada."
("Eντάξει της λέω. Ευχαριστώ.")

Ήπια τον καφέ και κοιμήθηκα αμέσως;

"Εμ, τέτοιο καφεζούμι που ήταν που να με πιάσει.." 

Κάνω μια κίνηση να τρίψω τα μάτια μου και να ξε-θολώσω τους φακούς, μπας και μπορέσω να δω τι ώρα είναι και που είμαι. (Κάποιος είπε ότι όποιος δεν φοράει φακούς, δεν ξέρει την απόλαυση του να τρίβεις τα μάτια σου.)  Έχω πιαστεί σίγουρα, γιατί πονάει η μέση μου και ο αυχένας μου. Και κρυώνω. Στο διπλανό κάθισμα κάθεται ένα τζίντζερ-φακιδομύτικο αγοράκι από το Γιουνάιτιντ Στέιτς οβ Αμέρικα, όπως μου ανακοίνωσε με περηφάνια όταν το ρώτησα, και κοιμάται αναπαυτικά με ένα μαξιλάρι-λούτρινο-φίδι γύρω από τον αυχένα του. Κοιτάω το ρολόι μου και δείχνει 9 το βράδυ. Φύγαμε 5 το απόγευμα. Και είναι ακόμα μέρα; 

"2 ώρες πίσω η διαφορά, ρε" μου ψιθυρίζει το κομμάτι του εγκεφάλου μου που έχει ξυπνήσει.

Κολλάω τη μύτη μου στο παράθυρο και χαζεύω τον άγνωστο τόπο, όσο μπορώ, όταν μου αποκαλύπτεται ανάμεσα στα σύννεφα. Βίαιες σταγόνες βροχής μαστιγώνουν τα τζάμια. Τι περίεργα ωραίο συναίσθημα όταν βλέπεις μια πόλη από ψηλά. Παγώνεις για λίγο τη σκέψη σου και αφήνεσαι στην ησυχία της αρχιτεκτονικής και της γεωγραφίας. Τετράγωνα, γραμμές και χρώματα διαφορετικά από ό,τι έχει συνηθίσει το μάτι σου. Και προσπαθείς να βρεις οικειότητα στην καινούργια εικόνα. Αναπόφευκτα, αισθάνεσαι το ξένο, το διαφορετικό, όταν το βλέπεις έτσι συμπυκνωμένο. 

 Α! Θάλασσα. Ωκεανός, βασικά, ο Ατλαντικός. Δεν έχω δει ποτέ άλλοτε νερό ωκεανού, σκέφτομαι.  Καλά, αυτός κι αν είναι διαφορετικός. Είναι απλωμένος, πλατύς και αφρώδης σε όλη του την επιφάνεια και δεν χαϊδεύει την ακτή, ούτε της δίνει το δικαίωμα να διεισδύει στα νερά του. Τη λιμάρει οριζόντια και ξερνάει πάνω της όλη του την υγρασία και το κρύο που φέρνει από το Μεξικό. 

Tι άνθρωποι να κρύβονται εδώ; Μοιάζουν με εμάς;
Η μόνη πληροφορία- κουτσομπολιό που έχω από Έλληνα είναι ότι οι άντρες είναι κοντοί και οι γυναίκες έχουν παχιά φρύδια. Άλλα στερεότυπα δεν υπάρχουν. Λίγα πράγματα, φιλήσυχα, όπως και οι ίδιοι. Το ανακάλυψα εκ των υστέρων. 

Μπαμ. Το αεροπλάνο φρενάρει και η αδράνεια αντιστέκεται κολλώντας με πίσω στο κάθισμα.

Το τζίντζερ παιδάκι ξυπνάει και πετάγεται μπροστά μου θέλοντας να δει από το παράθυρο. 

"Mαμά! Στην Ισπανία μου είπες ότι θα πάμε για μπάνιο και θα έχει ήλιο! Εδώ βρέχει! "
"Στην Πορτογαλία ήρθαμε, παιδί μου." 

"Είναι κάτι που μας το μαθαίνει η ζωή, όπου πρέπει να ανεχόμαστε τα πάντα,
και τελικά βρίσκουμε ευχάριστο αυτό που πρέπει ν' ανεχόμαστε,
και καταλήγουμε να κλαίμε σχεδόν από τρυφερότητα γι' αυτό
που ανεχτήκαμε!"

Fernando Pessoa








Δεν υπάρχουν σχόλια: